معلولان کنشگران پر تلاش جامعه هستند/ مطالبات معلولان بر زمین نماند

به گزارش زرین نامه؛ حجت برزگر دکترای علوم ورزشی و مؤسس انجمن معلولین ساعد جوان علی آباد کتول نوشت: «معلولیت عین محدودیت است». محدودیت در راه رفتن، محدودیت در دیدن، محدودیت در شنیدن، محدودیت در حرف زدن و... .

«معلولیت محدودیت است، اما ناتوانی نیست»، «معلولیت فقط و فقط یک تفاوت در ظاهر است»، لطفاً بیایید با هم در درک این تفاوت ها بکوشیم.

افراد دارای معلولیت برای گذر از محدودیت هایشان باید 2 برابر و گاهی چند برابر دیگران تلاش کنند تا به هدفشان برسند، اما نگرش منفی نسبت به توانمندی های بالقوه آن ها، بار محدودیت های حسی و جسمی این عزیزان را به طرز باور نکردنی افزایش می دهد.

دوازدهم آذرماه مصادف با سوم دسامبر را «روز جهانی معلولین» نام گذاری کرده اند. اما این روز، روز تبریک و تهنیت گفتن به افراد دارای معلولیت نیست. اصلاً چه چیز را می خواهیم به آن ها شاد باش بگوییم، معلولیت و محدویت آن ها را؟! 

این روز، روز مطالبه گری افراد دارای معلولیت از دولت است که چه خدماتی به آن ها ارائه شده و چه نیازهای بر زمین مانده ای دارند. از طرفی یادآوری این نکته به دولت است که اقلیت بزرگی از جامعه، دارای نیازهای ویژه ای هستند و در سطح کلان باید این نیازها را مرتفع کنند.

اما متاسفانه همین که این روز به پایان می رسد، اکثر قول ها و وعده های مسئولان برای کمک به معلولان در دفترها بایگانی شده و تا سال بعد و فرا رسیدن این روز، درگنجه ها، غبار فراموشی می خورد.

حال در سطح خُرد، عامه مردم چه وظیفه ای بر عهده دارند؟!

وظیفه مردم ما این است که نگاه شان را به مقوله معلولیت عوض کنند و به افراد معلول نه تقدس ببخشند که آن ها بندگان مقرب خداوند هستند و خداوند به آن ها نظر لطف داشته که معلول شدند و نه آن ها را ناتوان و قابل ترحم بپندارند.

این افراد یکی هستند مثل همه، که مادرزادی یا بر اثر حادثه با مشکلات و محدودیت های جسمی و حسی روبه رو شده اند.

فراموش نکنیم «معلولیت یک احتمال برابر است». چه کسی تضمین کرده است که ما برای همیشه از سلامت جسم و روح برخوردار خواهیم بود؟!

اگر امروز ما براثر حادثه ای دچار معلولیت شدیم، از مردم انتظار چه رفتاری داریم؟ آیا وقتی معلول شدیم فاقد درک، آگاهی، دانش و تهی از احساس هستیم؟ آیا فردی ناتوان، قابل ترحم و گاهی متکدی هستیم؟ 

دوستان عزیز؛ معلولیت در کمین همه ماست، حتی اگر بدون هیچ مشکلی به پیری برسیم، پیری و سالمندی خود ما را محتوم به معلولیت می کند.

بیاییم به نوبه خودمان با تغییر نگرش هایمان دنیا را جای بهتری برای زندگی دوستان معلولمان بسازیم. آن ها به طور مطلق نیاز به توجه ویژه ما ندارند، همین که آن ها را جدای از محدودیت هایشان مثل بقیه افراد جامعه ببینیم، است.

ناگفته نماند، بسیاری از معلولین ثابت کرده اند که توانمندترین افراد جامعه هستند و باید برای این توانمندان نقش آفرین و کنشگران پرتلاش جامعه ارزش والا  قائل شویم و این ارزش ها را در جامعه نهادینه کنیم.

انتهای پیام/

مطالب مرتبط:

داستان مردی از خطه کتول که عاشق معلولیتش است‬+تصاویر