قصه تلخ بچه های شیرین آباد/ غنچه هایی که ناشکفته می مانند+ تصاویر

به گزارش زرین نامه؛ برای نزدیک شدن به شیرین آباد با پیکان نصف جان بچه های جهادی 22 کیلومتر از علی آباد دور می شویم. ورود به دهانه سرسبز زرین گل به مقصد شیرین آباد تو را با آغازی نو همراه می کند با دیدن این حجم وسیع زیبایی و فراخ، دلم تاب نمی آورد که تجسم نکرده وارد روستایی که حتی نامش دلت را آب می اندازد، شوم.

چند دقیقه ای طول کشید تا به روستا برسیم. خانه های تازه ساز در کنار خانه های کاهگلی روستا تلفیقی نو از زندگی با خود همراه کرده است. بعد از ورود به روستا و دیدن طبیعت دلپذیر آن، بالافاصله راه مسجد را در پیش می گیریم تا به جمع دانشجویان جهادی و اهالی روستا بپیوندیم.

در آنجا با کودکانی همصحبت شدم که امید و آرزو از چهره ی معصومانه شان می بارد. اما بنظر همه چیز به همان شیرینی که می پنداشتم نیست، اینجا بخت خیلی از کودکان در علم گل نمی کند و ازدواج به مقدار زیادی از سر جبرِ سرنوشت برایشان رقم می خورد تا در جایی دیگر تکلیفشان را با زندگی روشن کنند.

معصومه دانش آموز مقطع ابتدایی این روستا می گوید: ما در روستا تنها یک معلم داریم که باید به همه ی دانش آموزان کلاس اول تا ششم درس بیاموزد و چون وقت کم است مجبور شده زنگ قرآن و ورزش ما را هم حذف کند. البته زنگ ورزش فقط برای دختران حذف شده است.

وی می گوید: دلم نمی خواهد به شهر بروم. اینجا درختان بیشتری دارد و هوا خنک تر است. ایکاش معلم های بیشتری در روستا داشتیم. چون بعضی از بچه های بزرگتر روستا نمی توانستند برای ادامه تحصیل به شهر بروند و حالا دیگر درس نمی خوانند.

فاطمه هم که از همان کلاس اول در شهر درس خوانده می گوید: من دوست دارم در روستای خودمان درس بخوانم اما اینجا از کلاس اول تا ششم اش تنها یک معلم دارد. دوستانم می گویند ما نمی توانم در کلاس خوب درس یاد بگیریم چون معلم باید حواسش به همه مقاطع باشد.

وی با بیان اینکه شاگرد اول کلاس هستم، می گوید: من همه ی تلاشم را می کنم تا خوب درس بخوانم و موفق باشم اما همیشه یک نگرانی دارم؛ اگر خانواده ام بگویند دیگر نمی توانی به مدرسه ی شهر بروی، باید چکار کنم!

زینب صدایش می لرزد و تردید در آن موج می زند، از خواهری که تنها چند سال از او بزرگتر است، اما نتوانست بیشتر از مقطع ابتدایی ادامه تحصیل دهد. با نگاه به سرنوشت خواهر، نمایی از آینده برایش ساخته می شود.

وی از شاگر زرنگ های مدرسه است که به دلیل کمبود کیفیت آموزشی مدرسه ی روستا یکی دو سال است که به شهر می رود.

زینب می گوید: حتی اگر با مینی بوس هم به مدارس شهر برویم باید حداقل روزی 3 هزار تومان کرایه بدهیم که هزینه اش زیاد است و خیلی از خانواده ها نمی توانند این پول را بدهند، تازه اگر شانس آورده و از مینی بوس روستا جا نمانده باشیم، والا باید برای رفتن به شیرین آباد 13 هزارتومان تاکسی در بست بگیریم.

بعد از کمی هم صحبتی با کودکان، سراغ بانوان جوانی که برای حضور در کلاس های آموزشی دانشجویان جهادی به مسجد آمده اند، می روم که همه ی آن ها تنها تا مقطع ابتدایی تحصیل کرده اند. 

اما آن ها دیگر دغدغه و اولویت اولشان درس نیست، حالا هر کدام مادر یک خانواده اند و جنس گلایه هایشان فرق می کند. می گویند اکثر مردم این روستا اجاره نشین هستند و مردان هم بیشتر در معادن طبس کار می کنند که اگر جاده ابر درست می شد، می توانستند پایان هر روز به خانه برگردند و کنار خانواده شان باشند.

مشکل آب آشامیدنی دارند و گلایه از اینکه تنها هفته ای یکبار درب گرمابه عمومی روستا برای استحمام اهالی باز می شود. ناراحتی دیگرشان هم از مشکلات رفت و آمد است که مینی بوس روزانه فقط ساعت 8 صبح به شهر می رود و ساعت 11 صبح هم بر می گردد و آن ها نمی توانند در این 4 ساعت به همه ی کارهای خود برسند.

حالا نوبت به حرف زدن از دانشجویان جهادی علی آبادکتول رسیده است، که همه از حضورشان خوشحالند. بچه ها دلشان نمی خواهد در مدت حضور سفیران جهاد به مسافرت بروند تا کنار آن ها قرآن، احکام، زبان انگلیسی، ریاضی و رایانه بیاموزند و مادران برای یادگیری احکام و قرآن و هنر خیاطی، سوزن دوزی، کیف دوزی و... در این 10 روز، صبح ها خود را مقید به حضور در مسجد کرده اند.

اما دختران جهادگر هم اینجا خوب جهادی می کنند و جای رفتن به مسافرت در این تابستان گرم، حضور در روستا را بعد از سنگر علم، به هر چیز دیگری ترجیح داده اند و دلشان می خواهد بعد از اتمام این دوره، در شهریور هم برای شرکت در طرح تدام شرکت کنند.

وقت آمدن به شهر شده و چه تلخ است گذر از شیرین آباد با آن مردمان با صفایش.....

گزارش از نرگس تجری

انتهای پیام/