بیکار نمی توان نشستن!

هر چند اگر طبق مختصات و برآورد بر و بچه های سازمان جهانی کار، حساب و کتاب کنیم و پیش برویم، اصلاً در مملکت بیکار نداریم.

چرا که « تعریف اشتغال براساس استاندارد سازمان جهانی یک ساعت کار در هفته است و توجیه علمی آن کمک به اقتصاد جامعه ولو به میزان یک ساعت می باشد!» از طرفی آمار دوستان در دولت قبلی و دولت فعلی با هم همخوانی ندارد و تومنی هشت زار با هم تفاوت دارد.

«بر اساس گزارش روزنامه جوان، دولت سابق اشتغال ایجاد شده را سالیانه 875 هزار، رئیس جمهور سالیانه 14 هزار و مرکز آمار سالی 57 هزار می دانند.

در این بین وزیر کار انگشت اتهام را به سوی همه آمار ها می گیرد و می گوید دستکاری و آمار سازی باعث شده که او حتی نداند کشور چقدر بیکار دارد!»

البته ما به شخصه همه این آمار ها را روی چشممان می گذاریم؛ چرا این آمار ها ماحصل تلاش مسئولین بزرگوار است آنهم «چه مسئولان که هر یک گنج مُلکند!» جسارتاً اگر اجازه بدهید ما این بار خرق عادت کنیم و به جای ارائه رهنمود مدبرانه، فقط به تجزیه و تحلیل چرایی این اختلاف بپردازیم آن هم بدون نرم افزار SPSS و سایر مخلفات! این اختلاف در آمار دلایل فلسفی و فنی زیادی دارد که به سه مورد اشاره می شود:

الف) نداشتن حال کار: ممکن است طرف بعد از اینکه سر کار رفت یا او را سر کار گذاشتند و اسمش رادر زمره شاغلین ثبت کردند، دریابد که حال کار کردن ندارد( طبق اظهارات وزیر کار اسبق) و کارش را رها کرده باشد و تناقض ایجاد شده باشد.

ب) اختلال در احتساب: گاهی اوقات محاسبات در احتساب مشاغل به هم می خورد. به عنوان مثال یک نفر سی سال در سمتی مثل ریاست دانشگاه آزاد باقی می ماند ولی اشتغال رئیس بعدی به سه سال هم نمی رسد و 27 سال در آمار اختلاف حساب پدید می آید!

پ) برداشت اشتباه: ممکن است در مقاطعی کسی هنگام خروج از خانه یا قطع تماس تلفنی به فرد شاغلی گفته باشد «کار نداری؟» و آن شخص هم جواب داده باشد:« نه کار ندارم!» و مامور آمار هم بلادرنگ نام ایشان را در ردیف بیکاران ثبت کرده باشد!

طنزپرداز: وحید حاج سعیدی