باز باران با ترانه، اما ترانه چینی!

کلماتی نظیر باران، اشک، مترسک، عشق، ترانه، و قس علی هذا القیاس... یکی دیگر از این کلمات هم «چتر» است که هم در ادبیات ما و هم در ادبیات سایر ملل برای خودش جایگاهی رفیع دارد. البته در عصر حاضر چتر بیشتر در اقتصاد نقش دارد تا در ادبیات! «یان لی» شاعر چینی جایی گفته «به شهادت تمام ابرهای تاریک جهان، من برای نگه داشتن چتر خودم به دنیا آمدم!»

ظاهراً ایشان از ورود چتر به اقتصاد و صادرات چتر های چینی به کل دنیا خبر ندارد که فکر می کند، چتر فقط برای نگه داشتن است. الان بعد از بارش باران دیگر ما زیر باران «چست و چابک و نرم و نازک توی جنگل های گیلان،» ترانه نمی خوانیم چرا ما اولاً زیر چتر هستیم؛ در ثانی مسافران نوروزی و تابستانی آنقدر در جنگل های شمال آت و آشغال ریخته اند که باید مواظب باشیم شیشه و قوطی دست و پایمان را نبرد.

در عوض این چینی ها هستند که هر سال موسم زمستان به خاطر فروش چند میلیون دلار چتر به ایران، ترانه می خوانند و با دمشان چاغاله بادام صادراتی می شکنند! اما اصل خبر «گمرک چین از صادرات ۶.۵ میلیون دلار چتر این کشور به ایران، در نیمه نخست سال جاری میلادی خبر داد و اعلام کرد این رقم نسبت به مدت مشابه سال قبل رشد ۲ برابری داشته است.

چین در نیمه نخست سال گذشته میلادی 3 میلیون و 339 هزار دلار چتر به ایران صادر کرده بود. صادرات چتر چین به ایران از لحاظ وزن در نیمه نخست امسال به 2000 تن افزایش یافته است.»( سایت تابناک- 4 شهریور 92) البته در گذشته هم چتر های وارادتی وجود داشت اما این چتر ها بیشتر هندی بودند.« یکی چتر هندی برآمد ز دور» ولی ملت از همان موقع روی چتر چینی حساس بودند و آن را بر نمی تابیدند و طبق اسناد منظوم اگر کسی چتر چینی در بازار می دید فی الفور نزد جناب «گرد آفرید» مسئول ستاد مبارزه با قاچاق کالا و ارز وقت می رفت و گزارش می داد:«یکی چتر چینی به بازار دید . . .

بیامد دمان پیش گرد آفرید» علی ای حال با عنایت به اینکه دولت جدید دولت تدبیر و امید است، حتماً برای ساماندهی مجدد خواندن ترانه در زیر باران، بهسازی و زیبا سازی جنگل های گیلان و چتر های وارداتی برنامه ای دارند که ما فعلاً بی خبریم.

طنزنویس علی آبادی: حاج سعیدی