راز موفقیت «پایتخت ۲»

به گزارش زرین نامه، سیدعبدالجواد موسوی نوشته است: بینندگان خیلی از احوالات خود را به عینه در شبکه‌ای می‌دیدند که معمولا از نمایش آدم‌های واقعی پرهیز دارد و جز چند روز مانده به انتخابات آدم‌های کوچه و خیابان را در آن نمایش نمی‌دهند. معیار خوب و بد بودن یک اثر نمایشی بدون شک انعکاس طابق النعل بالنعل با واقعیت‌های یک جامعه نیست. چه میزان از فیلم‌های خوبی که دیده‌ایم و به خاطر سپرده‌ایم نمایش مستندی از آدم‌های آن جامعه بوده‌اند؟ اصلا این میل دیدن آدم‌های دور و برمان در آثار نمایشی از کجا آمده؟ من فکر می‌کنم از بس آدم‌های واقعی در دیگر عرصه‌ها غایبند که وقتی آن‌ها را در آثار نمایشی می‌بینیم تا بدین اندازه ذوق زده می‌شویم. یا به عبارتی دیگر فعلا فقط در عرصه آثار نمایشی است که امکان رویت آدم‌های واقعی را_البته آن هم به ندرت و باید تاکید کنم تا حدودی واقعی و نه خیلی واقعی_ داریم. ما در رسانه‌ای که آن را ملی نام نهاده‌اند آدم واقعی که از پوست و گوشت و خون و عصب ساخته شده باشد نمی‌بینیم. هرچه می‌بینیم از مدیر و مجری و بازیگر و سیاستمدار و فوتبالیست و کار‌شناس امور معنوی و شومن و... الخ، همه و همه تصنعیند. بدجوری هم تصنعیند. همه در حال بازیند. آن هم بازی بد و نچسبی که هیچ کس را خوش نمی‌آید. پس بی‌وجه نیست که با دیدن آدم‌هایی که هم نماز می‌خوانند و هم ترانه می‌خوانند و دست می‌زنند این قدر ذوق زده می‌شویم./افکارنیوز