شعر و ادب دوستی رهبر معظم انقلاب

البته غیر از «امیری» هم یکی، دو نفر شاعر غزلسرا بودند که شعر‌هایشان را دوست می‌داشتم؛ یکی مرحوم «رهی معیری» بود که او را از نزدیک ندیده بودم، یکی مرحوم «شهریار» بود که از شعرش خیلی خوشم می‌آمد. با ایشان هم آشنا بودم. البته من بعد از انقلاب با ایشان آشنا شدم؛ قبل از انقلاب، هیچ ارتباطی با یکدیگر نداشتیم.

در شعر نو، دو، سه نفر بودند که شعر‌هایشان را خیلی می‌پسندیدم. یکی از آن‌ها «اخوان» بود. ما با «اخوان» آشنا بودیم و شعرش، شعر بسیار برجسته‌ای بود. یکی دو نفر دیگر هم هستند که دوست ندارم از آن‌ها اسم بیاورم. کسانی بودند که آن وقت در زمان جوانی ما، جزو اساتید و برجسته‌های شعر نو بودند و به اعتقاد من این‌ها از خود «نیما یوشیج» بهتر شعر نو می‌گفتند. اگر چه او شروع‌کننده این راه بود؛ اما به نظر من این‌ها از او بهتر و پخته‌تر و برجسته‌تر شعر می‌گفتند. البته صفای «نیما یوشیج» را هیچکدامشان نداشتند؛ نه اخوان داشت، و نه آن یکی، دو نفر دیگری که من از ایشان اسم نیاوردم.

نیما یوشیج - برخلاف آن چیزی که می‌گفتند - مردی متدین بود. مرحوم «امیری» با «نیما یوشیج» از نزدیک دوست بود. او برای من نقل می‌کرد و می‌گفت «نیما یوشیج» آدم متدینی است. او به شعر سنتی هم علاقه‌مند بود؛ منتها این سبک را هم می‌پسندید. البته می‌دانید که ایشان این سبک را هم از اروپایی‌ها گرفته بود. اصلاً سبک شعر نو ما، سبک ابتکاری به معنای حقیقی نیست؛ سبک شعر اروپایی است، با خیلی از خصوصیاتی که آن شعر‌ها دارد. حتی سبک جمله‌بندی انگلیسی، در شعر نو فارسی ما گرته‌برداری شده است.

در بین شعرایی که الآن هستند، چند نفر شاعر خوب داریم. هم شعر غزلی خوب داریم و کسانی که می‌گویند، انصافاً خوبند؛ هم شعر نو داریم. در میان شعرای انقلاب، بعضی‌ها واقعاً خوب و برجسته‌اند. به من اجازه بدهید که از شعرای معاصر و زنده اسم نیاورم.

در سالهای اخیر همواره توجه رهبری انقلاب به شعرای معاصر و مشهور مورد توجه جامعه و رسانه ها قرار گرفته است و این موضوع بیش از پیش در جامعه مشخص شده است که رهبری انقلاب به شعرا و اشعار آنها توجه ویژه ای دارند و تسلط ایشان بر ادبیات معاصر ایران بر بسیاری افراد روشن شده است.

رهبری انقلاب بیش از هر شخصیت سیاسی در ایران معاصر به شعرا و هنر آنها ارج نهاده اند و به سنت نیکوی هر ساله ، در شب میلاد امام حسن مجتبی (ع) در ماه مبارک رمضان ، سفره افطاری را بر قرار می کنند و با دعوت از شعرای مشهور و خوش سابقه ایران ، شبی را در کنار آنها و با فضایی ادب دوستانه سپری می کنند.