بندگان خاص خدا را بشناسید!

به گزارش زرین نامه؛ حضرت علی علیه السّلام می فرماید: «به درستی که خداوند سبحان ذکر و یاد خود را روشنایی دل ها قرار داد که به سبب آن اوامر و نواهی او را بعد از کری می شنوند و بعد از تاریکی جهالت و نادانی می بینند و بعد از دشمنی و معاندت فرمانبر می گردند (رضا و خشنودی او را به دست می آورند) و همواره برای خدا در پاره ای از زمان بعد از پاره ی دیگر و در کارهایی که آثار شرایع در آنها گم گشته، بندگانی است که در اندیشه هایشان با آنان راز می گویند و در حقیقت عقل هایشان با آنها سخن می گویند و همیشه به یاد خدا بوده، از راه عقل و بینایی با او در گفتگو هستند و چراغ هدایت و رستگاری را به روشنی بیداری و هشیاری در دیده ها و گوش ها و دل ها افروختند (یاد خدا چون چراغ، دیده ها و گوش ها و دل هایشان را روشن گردانیده و غیر اوامر و نواهی اش سخنی نشنیده و به غیر آنچه او خواسته، دل نمی بندند.)

روزهای خدا را به مردم یادآوری می نمایند که سرگذشت پیشینیان را که بر اثر معصیت و نافرمانی تباه شده اند، برای ایشان بیان می کنند تا عبرت گیرند و آنان را از عظمت و بزرگواری او می ترسانند و می گویند از خدا بترسید و مرتکب گناه نشوید که او حاضر و بیناست و بر هلاک شما قادر است.

آنان مانند راهنمایان در بیابان ها هستند که هر که از وسط راه برود (به عدل و درستی رفتار کند)، راه او را می ستایند و به رهایی از گمراهی مژده اش می دهند و هر که به طرف راست و چپ برود (در هر امر افراط و تفریط پیش گیرد)، راه را برای او مذمّت می کنند و از تباه شدن بر حذرش می دارند و آنها با این اوصاف چراغ های آن تاریکی های نادانی و راهنمایان آن شبهه های گمراهی هستند و به تحقیق برای یاد خدا نمودن اهلی است که آن را عوض دنیا گرفته اند و ایشان را بازرگانی و خرید و فروش از یاد خدا غافل نمی سازد، روزهای زندگانی را با یاد خدا به سر می برند و به سخنان منع کننده از آنچه حرام و نهی فرموده، در گوش های بی خبران بانگ می زنند ...»۱

منبع:

۱. ارشاد القلوب، ج۱، ص ۱۳۵-۱۳۶.
۲. داستان هایی از یاد خدا، ص۹۰.