ورزش در علی آباد کتول با چاشنی قومی - سیاسی!

به گزارش زرین نامه؛ مرتضی تجری فارغ التحصیل رشته علوم اجتماعی و مردم شناسی نوشت: امروزه جوانان در همه جوامع به عنوان موتور حرکت و توسعه در ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی محسوب می شوند. این قشر به عنوان جمعیت فعال، پرشور و پرانگیزه ای هستند که می توانند بار اضافی را از دوش جامعه برداشته و آن را به شکل مثبت در مسیر پیشرفت و رشد جامعه قراردهند.

کشور ایران هم یکی از آن جوامع است که با هرم سنی جوان روبه رو است و به تبع آن شهرستان علی آبادکتول هم به عنوان یک جامعه شهری جوان محسوب می شود.

طبق آخرین سرشماری عموم و نفوس در سال 1390، جمعیت علی آبادکتول چیزی نزدیک به 133 هزار نفراست که حدود 80 هزار نفر آن را جمعیت فعال شهری یعنی سنین بین 49-15 سال شکل می دهد. به عبارتی دیگر حدود 60% جمعیت این شهرستان را جمعیت فعال وجوان تشکیل می دهند. از این حدود نیز بیش از 40 هزار نفر بین سنین 30-15 سال قراردارند و این بخشی از واقعیت های جمعیت شناختی شهر ما است.

امروزه اندیشمندان علوم اجتماعی بخصوص در حوزه جمعیت شناسی از این زمان به عنوان golden time یا زمان طلایی یاد می کنند. یعنی زمانی که می توان از نیروی جوان به عنوان نیرویی برای رشد و توسعه جامعه خود استفاده کرد. اگر این زمان مناسب مورد استفاده و بهره برداری مناسب قرار نگیرد، مشکلاتی گریبانگیر فرد و جامعه خواهد شد که می تواند هزینه های سنگینی چه از نظر اقتصادی و چه از نظرفرهنگی و اجتماعی تحمیل کند.

اگر در این زمان به نیازهای جوان در ابعاد مختلف توجهی صورت نگیرد، نه تنها جامعه در جا می زند بلکه انگیزه و شور و نشاط جوانی فروکش و در نتیجه جامعه ای منفعل و بدون حرکت را شاهد خواهیم بود. با توجه به این توضیحات و اهمیت موضوع در این نوشته سعی بر آن شد تا بگونه ای گذرا به چالش مقوله ورزش و جوانان شهرستان علی آباد کتول اشاره ای شود، تا شاید بتوان باعث تغییر نگرش و رویه ای در نزد سیاست گذاران در این امر شود.

از آنجایی که هر فضایی  می تواند باعث پرورش افکار و نگرش هایی در بین اعضای حاضر در آن فضا شود، میدان ورزش هم از این قاعده مستثنی نیست.

بسیاری از اصول و آداب پسندیده ای که ممکن است در میان برخی از نوجوانان و جوانان با غفلت خانواده روبه رو شود که این کمبود را می توان در میدان ورزش پرورش داد. امروزه تیم های ورزشی باعث ایجاد غرور و همبستگی در سطوح خرد و کلان می شوند. به عنوان مثال در زمان پیروزی تیم والیبال ایران در لیگ جهانی شما شاهد تبلور این احساس و شادی در جامعه و بخصوص در میان قشر جوان هستید.

این حس و حال و این شادی باعث می شود که فرد برای مدتی نیز از غصه ها و ناکامی های خود رها شود و شاید یک هفته کاری خوب را سپری کند. حال بیاییم آن را در سطح خردتر و در شهرستان مثال بزنیم. امروزه ما شاهد تیم داری برخی از شهر های استان گلستان هستیم. مثلاً در گرگان بسکتبال، گنبد اسب دوانی و والیبال، آق قلا والیبال، سرخنکلاته کبدی و.. قطعاً حضور این تیم ها در لیگ های مختلف و ایجاد رقابت با سایر اقوام و استان های دیگر باعث ایجاد شور و انگیزه در میان اهالی آن جامعه و بخصوص در میان قشر جوانان شده است.

نحوه تاثیر گذاری این تیم ها بگونه ای است که با هویت شهری هر جامعه پیوند مشترک برقرار کرده و بصورت خوشبینانه می توان ادعا کرد باعث ایجاد هویت و همچنین وجدان جمعی مشترک در میان آن جامعه شهری شده است. اما جامعه شهری علی آبادکتول به عنوان شهری با تکثر قومی در ایجاد این هویت و همبستگی و روحیه جمعی چگونه عمل کرده است؟

شهری که بیش از سایر شهرها به این هویت مشترک فرا قومی نیاز دارد و می تواند به عنوان فرایندی عمل کند که همه اقوام را زیر سایه خود به سمت یک هدف و ایجاد یک هویت مشترک سوق دهد. ایجاد این هویت وهمبستگی و روحیه جمعی در این شهر که با تنوع قومی زیادی همراه است، به شکل کاملاً‌ محسوسی نیاز است.

مگر در زمینه ورزش شهر ما نسبت به سایر شهرهای استان در زمینه کمبود فضا و کمبود نیروی انسانی مستعد با مشکل جدی رو به روهستیم؟ آیا شهرستان های دیگر که تعداد بازیکنان ملی پوش و نخبه دارند بیشتر ازما امکانات سخت افزاری و نیروی مستعد دارند؟ گمان ندارم که مشکل از بخش کمبود فضا و همچنین کمبود نیروی متخصص باشد.

شاید لازم باشد مشکل را در جایی دیگر جسجو کنیم. متاسفانه ورزش شهر ما هم نیز مانند سایر بخش های شهر از نگاه های سیاسی  و همچنین نگاه های بشدت قومی  پاک و منزه نیست! مثلاً در بحث والیبال شهرستان عده ای از افراد که به دنبال منافع اقتصادی و اجتماعی خود بودند خود را به عنوان دلسوز و حامی ورزش این شهر می دانستند و به نوعی می خواستند باعث معجزه در ورزش شهر بشوند. اما چه بسی نه تنها این امر اتفاق نیفتاد بلکه باعث عدم اعتماد خانواده ها نسبت به ورزش و مسولین امر شهری شدند که این بی اعتمادی می تواند ضربه سنگینی بر پیکره ورزش شهر باشد.

و اما یکی دیگر از ورزش های با پتانسیل شهر ما می تواند ورزش موتورسواری باشد. بسیاری از مشکلات فضای شهری علی آبادکتول پرشدن خیابان های آن با تعداد موتور سوارانی است که هر روزه در شهر با حرکات نمایشی هم باعث خطر برای خود و هم اطرافیان خود می شوند.

موتور سوارانی که در هر سال تعداد زیادی از آن ها جان خود را از دست می دهند. اما می توان از همین تعداد زیاد موتورسوار، به عنوان یک پتانسیل استفاده کرد و این امر نابهنجار را به امری بهنجار تبدیل کرد.

شهر ما به تازگی شاهد افتتاح پیست موتورسواری خصوصی شده است که باید آن را به فال نیک گرفت. این فعالیت و دلسوزی از جانب بخش خصوصی بوده و در ایجاد این فضا با کمترین نوع حمایت از سوی مسولین شهری همراه بوده است. پس می توان با اندکی تأمل و برنامه ریزی صحیح در آینده نزدیک شاهد توسعه و پیشرفت این ورزش مهیج در میان جوانان شهرستان علی آبادکتول باشیم و چه بسی از این رهگذر، بتوان افرادی را هم به عنوان نخبه و ملی پوش برای این سرزمین معرفی کرد.

طبق پژوهش های اجتماعی انجام شده هرچه این فضاها به عنوان مثال ایجاد پیست موتورسواری در شهر بیشتر مبتنی بر نظارت و کنترل مربیان و قواعد وروش های اصولی خاص خود باشد، میزان بزهکاری نیز به شکل محسوسی کاهش می یابد.

به هر حال اگر مسولین شهری بخصوص مسولین امر ورزشی در آینده  با تغییر نگرش و رویکرد نسبت به جوانان شهر عمل نکنند،‌ چیزی جز ادامه این فضای نابسامان عاید شهر و جوانان آن نخواهد شد و در نهایت اوج فرهنگ نامناسب ما یا در صحنه پرشور ورزش در مسابقات جام رمضان و تمامی حواشی خطرناک آن و یا قربانی شدن جوانان این شهر با وسیله نقلیه موتوری و... جلوه گری خواهد کرد.

مطالب مرتبط:

کمترین توجه بیشترین نگرانی!/ اگر چاره ای نیاندیشیم، کام های زیادی تلخ می شود

انتهای پیام/