سهم خود را در جیب مان بگذاریم...

به گزارش زرین نامه ؛ مارسل پروست می گوید: «سفر واقعی اکتشاف، موکول به دیدن سرزمین های جدید نیست بلکه منوط به نگریستن با چشمان جدید است.»

در ماه های اخیر، تلاطم نرخ ارز و به دنبال آن بی ثباتی بازار تبدیل به دغدغه ذهنی ایرانیان شده است. اینکه انتظار داشته باشیم دولت نقش فعال تر و موثرتری را در جهت بهبود شرایط ایفا کند، نه تنها انتظار زیادی نیست بلکه کاملا هم بجاست... اما جهت درک بهتر پیرامون مساله، بیاییم با چشمان جدید بنگریم و بر خلاف باور «دیوید اوزبرن»، فرض کنیم دولت یک «شر ناگزیر» است، گونه ای شر که وجودش در هر جامعه ای اجتناب ناپذیر است.

بااین فرض، سطح انتظار ما از این پدیده شرور به چه میزان باید باشد؟ پس شایسته است که کنکاش جهت یافتن مقصران جدید را رها کرده و با چشمان جدید بنگریم.

از دولت و شرارت فرضی اش که بگذریم به خودمان می رسیم! در رویدادهایی همچون افزایش نرخ ارز، افزایش قیمت فلان کالای اساسی در سبد خانوار، شیوع شایعه ای در فضای مجازی، پیش فروش خودروی بدون قیمت و ... واکنش مان به چه میزان منطقی است؟! در موقعیت های انتخاب (انتخابات های مجلس، ریاست جمهوری و ...) چقدر عالمانه، بامطالعه و عاری از تعصب و هیجان تصمیم می گیریم؟! در اقدامات روزانه مان، در کنار لحاظ کردن نفع فردی (که منطقی ست) چقدر به مسئولیت مان در قبال اجتماع فکر می کنیم؟!

مادامی که تفکر فردگرایی و اصالت دادن به نفع فردی در جامعه رواج دارد و شوربختانه در حال تکثر نیز می باشد، خیلی نمی توان آینده را زیبا تصور کرد.

به باور نگارنده، مردم قدرتمندترین بازیگر در بروز و حتی حل اینگونه مسایل هستند که حداقل در جامعه ایرانی، خودشان به ندرت، خودشان را جدی می گیرند! از یک جایی به بعد، بیاییم باور کنیم که اصلاح فردیت مان، می‌تواند منشا تحولات جذاب آینده باشد.

فردا زیباتر است... اگر سهم خود از مشکلات جامعه را برداریم و در جیب مان بگذاریم.

به قلم محسن عین علی، دانشجوی دکتری خط مشی گذاری عمومی و پژوهشگر در حوزه سیاستگذاری

انتهاي پيام/