رویای تله کابین یا تله کابین رویایی!

 به نظر می رسد، پیگیری احداث چنین پروژه ای در این شرایط اقتصادی خاص ، گریه کردن بر روی قبر خالی است و توصیه می شود دوستان به جای تقلا در خصوص راه اندازی پروژه های رویایی توان و تلاش خود را معطوف به منابع و داشته های اصلی شهرستان کنند

به گزارش زرین نامه: چند سالی است که زمزمه ساخت ابر پروژه تله کابین شهرستان علی آباد کتول، بر سر زبان ها افتاده است و بسیاری از متولیان شهر چه آنهایی که معلوم نیست کجا هستند و چه آنهایی که از بامداد تا پاسی از شب  در جهت خدمت رسانی به خلق الله در تلاش هستند ، همه و همه می کوشند تا کلنگ زنی این پروژه رویایی در واقعیت به اجرا در آید!

گفتنی است این طرح طرفداران و مخالفان زیادی در شهرستان، استان و حتی در سطح کشور دارد که دلایل تعدادی از آنها دارای بار علمی و فنی است و دلایل مخالفت عده ای نیز کَتره ای و بر اساس کینه و عناد و در مواقعی از سر نا آگاهی و کم دانشی است!

چرا که هنوز هیچ اقدام فیزیکی برای احداث این پروژه صورت نگرفته است ، عده ای در پایتخت در حال جر دادن و چاک دادن گریبان هستند و فریاد وا جنگلا و وا هیرکانیای شان گوش فلک را کر کرده است! این افراد که حاضر نیستند یک درخت در حال خشک شدن را با آفتابه آبیاری کنند و یا زباله هایی تولید شده توسط خودشان را در سفر به شمال جمع آوری کنند، پشت کامپیوتر ها و لپ تاپ های تحریریه های شیک و بالای شهر رسانه های متوسط الحال، برای اهالی شهرستان های شمالی که از توسعه جز فروش آب معدنی و چیپس و پفک و هیزم و اجاره دادن خانه های ییلاقی شان چیز دیگری نصیب شان نشده، نسخه می پیچند و غصه جنگل های هیرکانی و غیر هیرکانی را می خورند!

علی ای حال با وجود احترام برای موافقان و مخالفان منطقی این طرح که دلسوزانه و عالمانه در خصوص این پروژه اظهار نظر کرده اند، خاطر نشان می شود هدف از نوشتن این مقال، نقد دلایل موافقت و مخالفت هیچ نهاد یا شخص و یا بررسی چرایی مخالفت اندک سینه چاک نما های محیط زیست نیست؛  بلکه هدف بررسی امکان احداث تله کابین در شرایط اقتصادی کنونی و توجیه اقتصادی احداث این ابر پروژه در شهرستان علی آباد کتول است.

در حال حاضر هشت تله کابین فعال در کشور وجود دارند که سوای شرایط کرونا، بسیاری از مدیران این پروژه ها از گردش مالی تله کابین چندان راضی نیستند و این در حالی است که اکثر این تله کابین ها در شرایط تعادل اقتصادی و با هزینه بسیار کمتری نسبت به زمان حال احداث و راه اندازی شده اند!  

شایان ذکر است که در حال حاضر احداث هر کیلومتر تله کابین چیزی حدود 100 میلیارد تومان هزینه دارد و برای ساخت تله کابین علی آباد که گفته می شود در مختصات 4.5 کیلومتر تعریف شده است چیزی حدود 500 میلیاردتومان بودجه نیاز است! بله 500 میلیارد تومان ...

و این در حالی است که دولت واردات کالاهای غیر ضروری را هم ممنوع اعلام کرده است و قطعاً ورود تجهیزات تله کابین در این شرایط اقتصادی خاص با محدودیت هایی همراه است.

با این وجود اگر فرض کنیم تمام محدودیت های اقتصادی و غیر اقتصادی برداشته شوند، مجوز ساخت و احداث و بهره برداری هم به طرفه الیعنی صادر شود، سرمایه گذار خارجی هم منابع مالی را یک شبه فراهم کند و با چمدان به ولایت ما بیاورد، بعد هم با کمک جن و انس ، تله کابین در یک هفته احداث و از همین هفته قابل بهره داری شود، کرونا هم دست از سر مردم بر دارد و مردم از سراسر کشور به سمت کبود وال گسیل شوند و صف چند صد متری برای نشستن بر این تله کابین رویایی تشکیل دهند! آیا به نظر شما در آمد تله کابین به اندازه ای هست که توجیه اقتصادی داشته باشد؟!

آیا مسافری که برای مبلغ چند هزار تومانی ورودی چانه می زند، بلیط 30، 40 یا 50 هزار تومانی تله کابین خریداری می کند؟!

به هر حال سرمایه گذار 500 میلیاردی عاشق جمال مسئولان و شهروندان نیست که 20 میلیون یورو پول را از این سر سد تا آن طرف سد آویزان کند و مسئولان به او بابت این حاتم بخشی دست مریزاد و خدا قوت بگویند و با اهدای یک لوح تقدیر و یک سکه تمام بهار و یک تخته فرش ترکمن از خجالتش در بیایند !

برگشت سرمایه و سود در اقتصادی در کمترین زمان دو اصل مهم هستند و سرمایه گذاران کلان به این دو اصل بیش از هر نکته دیگری توجه دارند. حال با تمام شرایط رویایی که در بالا شرح آن رفت اگر تله کابین علی آباد کتول ، ماهانه یک میلیارد تومان سود خالص داشته باشد، 500 ماه ( بیش از چهل سال) طول خواهد کشید که فقط اصل سرمایه برگردد؟! اگر ماهی دو میلیارد تومان سود خالص داشته باشد، 250 ماه ( بیش از 20 سال) طول خواهد کشید تا فقط اصل سرمایه برگشت داده شود!

ذکر این نکته نیز ضروری است که هزینه نگهداری، پرسنل، استهلاک دستگاه ها، سه ژانراتور اصلی، کمکی و یدکی، بازدید های ادواری و ... هزینه های چنین پروژه های توریستی که منابع مالی منوط به حضور گردشگران است بسیار سنگین و در فصول غیر گردشگری خارج از توان اقتصادی مجموعه است.

بنابراین به نظر می رسد، پیگیری احداث چنین پروژه ای در این شرایط اقتصادی خاص ، گریه کردن بر روی قبر خالی است و توصیه می شود دوستان به جای تقلا در خصوص راه اندازی پروژه های رویایی توان و تلاش خود را معطوف به منابع و داشته های اصلی شهرستان کنند و با دعوت از مشاوران اقتصادی قوی و صاحب برنامه و دارای شناسنامه و تکیه بر زیر ساخت های اساسی شهر که همانا مردم فهیم و مهمان دوست، کشاورزی، دامپروری، ییلاقات چشم نواز و رویایی و صنایعی چون زنبور عسل، ماهی، زعفران، گیاهان دارویی، جنگل ها، رودخانه ها، سد و ... می باشند، راه را برای توسعه پایدار شهرستان هموار سازند. به امید آن روز